Marja en Ank: het werk is klaar, de betrokkenheid blijft

Ank had zich – heel verstandig – al een beetje voorbereid op haar pensionering. Ze had voor het eerst zomaar een paar vrije dagen opgenomen zonder dat er een speciale reden voor was. Geen oppasafspraak met de kleinkinderen, geen verplichtingen of dingen die dringend gedaan moeten worden, gewoon helemaal niets. En? Beviel dat? ‘Zeker. Maar raar was het wel’, reageert ze. ‘Ik weet nu al dat ik structuur moet zien te houden, anders ga ik veel tijd verlummelen, vrees ik. Ik ben een nachtbraker, als er ’s ochtends geen wekker gaat, blijf ik liever liggen. Terwijl ik beter de tuin eens flink onderhanden kan nemen.’ Ank Zandbergen is 25 jaar geleden begonnen bij het toenmalige Fysiotherapie Centrum Vroomshoop. ‘Als een soort administratief manusje van alles. Een kant-en-klare functie was het niet, ik ben op verzoek van Harry Aarnink gewoon begonnen en heb min of meer m’n eigen baan gemaakt met receptiewerk en administratieve ondersteuning.’

Van de bank naar de balie

Collega Marja Spoor werd een paar jaar later op vergelijkbare wijze binnengehaald door Klaas Palstra. ‘Sterker nog, ik lag bij hem op de behandelbank en vertelde hem dat mijn werkgever ermee stopte. De volgende dag kon ik meteen aan de slag bij de praktijk in Vroomshoop. Zo werden Ank en ik collega’s; we werkten beiden drie dagen, met een dag overlap. Het waren heel andere tijden. Toen had je nog wel eens dagen dat je werk aan het einde van de dag gewoon af was. Dan keken we een beetje rond wat we verder nog konden bedenken. We pakten alles op wat de fysiotherapeuten liever lieten liggen: de afspraken inplannen, maar ook alle declaraties en de betalingen van de fysiofitabonnementen’. ‘In de zomer hadden we vakantie, maar snipperdagen namen we niet of nauwelijks,' zegt Ank. ‘En een griepje of niet lekker? Dat waren we in onze eigen tijd. Nog steeds eigenlijk, want ik kan me niet herinneren dat ik me in die 25 jaar ooit ziek heb gemeld.’

Oprechte aandacht voor elkaar

Ank knikt instemmend: ‘Dat is echt bijzonder. Ondanks de groei en snelle ontwikkeling is de gemoedelijke sfeer en onderlinge betrokkenheid nog altijd bewaard gebleven. Dat zit in de mensen, maar ook in de oprechte aandacht voor elkaar’. ‘Er wordt hard gewerkt, maar juist daarom is er ook altijd tijd vrijgemaakt voor sociale activiteiten’, zegt Marja, die zelf lang in de Personeelsvereniging zat. ‘Ieder jaar een familiedag, eindejaarsborrel, nieuwsjaarsbijeenkomst, samen meedoen met sportactiviteiten, eens per drie jaar een minivakantie… In dergelijke zaken is altijd veel tijd en energie gestoken en we hebben er geweldige herinneringen aan.’

Beduusd

‘Ook aan jubilea en afscheid van mensen wordt veel aandacht besteed’, zegt Ank. ‘De collega’s in Vroomshoop hadden bijvoorbeeld een aftelkalender tot aan m’n laatste werkdag gemaakt, waarbij ik elke dag een vakje mag openen met een speciaal voor mij geschreven gedicht. Ze maken er zoveel werk van, ik ben er nog steeds wat beduusd van al die lieve aandacht’. Marja herkent dat van haar eigen afscheid van november vorig jaar. ‘Een onvergetelijke dag. Ik ben bewust wat eerder gestopt, nu onze kleinkinderen nog jong zijn. Als oppasoma wil ik deze tijd graag zoveel mogelijk meemaken. Voor je het weet zitten ze op school. En we gaan ons huis flink laten restylen, dat vraagt ook flink wat voorbereiding en uitzoekwerk. Dus nee, ik ben zeker niet in een gat gevallen. En daarbij: we wonen pal achter de praktijk, dus we houden makkelijk contact. Want het werk is nu weliswaar definitief af, de speciale band en betrokkenheid bij De Haere is voor altijd.’